Manastir Dubnica se nalazi u selu Božetici na obroncima Zlatara, samo nekoliko kilometara od sjeničkog /uvačkog/ jezera. Manastir Dubnica je takodje smešten i u dolini Uvca, blizu staništa beloglavih supova, čudesnih, velikih ptica – čistača prirode koja se ovde gnezde, lete i čuvaju podneblje. Oni nadleću Sjeničko /Uvačko/ jezero, okolna brda, ali i manastirski posed u Božeticima. Dubnica je manastir lepe arhitekture i zagonetne istorije, duhovno središte i stecište naroda Starog Vlaha.
Narodni istoričar i pripovedač je objasnjavao postojanje usamljenog, tajanstvenog manastira Dubnica, sa briljantno klesanim portalima, rozetama, prozorima i oltarskim nišama, koji su morali imati dugo trajanje i kraljevsko poreklo. Najnoviji trag upućuje na prve decenije 15. veka, preciznije na epohu oblasnih gospodara, kada je manastir Dubnica podignut na temeljima neke starije gradjevine. To je vreme kada su u Srbiji i Bosni velikaši i župani obnavljali utvrdjene gradove. Medjutim, od ostataka crkve manastira Dubnica i konaka iz tog perioda danas se malo šta može raspoznati. Na jedinom i već ispranom ostatku freske, na dovratniku portala naosa, tri od četiri slovna broja škrto svedoče da je Manastir Dubnica gradjen i živopisan 1422. godine. Posle više od dva veka, manastir Dubnica je doživeo svoj najveći uspon. Bilo je to u vremenu kada se na tronu raških mitropolita i kasnije pećkog patrijarha, nalazio Gavrilo Rajic-Rašković, jedan od najznamenitijih predstavnika poznate loze, kneževa Raškovića. Možda najlepse predanje koje se sačuvalo u narodu ovoga kraja, koje i danas živo, daje za pravo onima koji tajanstvenu Dubnicu dovode u vezu sa prastarim zadužbinama Nemanjića. Taj su manastir, kažu, kasnije obnavljali Raskovići, jer su i oni od loze Nemanjića. Arsenije Carnojević je, tumače pripovedači i hronicari, poslednju zimu pred Veliku Seobu proveo u Dubnici, bezbedan i siguran do proleća 1690. godine, kada je sa narodom i sveštenstvom prešao Savu i Dunav. Sa njima se selio i veliki broj žitelja Starog Vlaha i Polimlja, na čelu sa kneževima Raskovićima. Turci su zato manastir Dubnicu spalili do temelja. Manastir Dubnica je u tami vekova bio neugasivo kandilo između Javora i Uvca, tapija nemanjićke zemlje. Narod se u turskom ropstvu okupljao u potaji oko manastira Dubnice, krišom krštavao i venčavao. Gorele su sveće za žive i mrtve, prizivan Bog da vrati žive sa ratišta, da izagna osvajača, da podari novorođenče, da oprosti grehe.
Posle istraživačkih i konzervatorskih radova koje su obavili stručnjaci Zavoda za zaštitu spomenika kulture iz Kraljeva, na ostacima manastirskih ruševina, čuveni kamenorezac Milijan Đoković iz Sirogojna, sa grupom svojih majstora, ozidao je od kamena i sige manastirsku crkvu Svete Trojice. U porti je od drveta podignut zvonik, ozidana česma, kapija, crkva je pokrivena bakarnim limom i izgradjen drveni konak za monahe. Crkvu Svete Trojice manastira Dubnice krasi ikonostas, rad drvorezbara Miroslava Trbusića iz Kragujevca i ikone, rad ikonopisca Ivana Kovalčeka iz Novog Sada, koje je manastiru svojim prilozima darovao narod ovog kraja. Manastir Dubnica sada živi neki novi život na starovlaskoj visoravni. Osim beloglavih supova, koji je sa kricima nadleću i čuvaju, dolaze i turisti, kao i putnici namernici i sa radošću upoznaju ovu tajanstvenu duhovnu svetinju.
