Banatsko naselje Vojvoda Stepa počelo je da se formira pre 90 godina kao deo velikog procesa kolonizacije kojeg je novostvorena država posle Prvog svetskog rata vodila na svim onim prostorima koji su za nju bili nesigurni i u skladu sa svojim državnim ciljevima, radi promene etničkih odnosa i zaštite nesigurnih i poroznih granica. U najvećem broju ovde su doseljeni solunski dobrovoljci.
Znatan procenat kolonista su činili vojnici srpske vojske, koji su su stoga odlučili da daju ime svom selu po generalu Stepi Stepanoviću, iako se on lično tome protivio. Prvobitno ime sela je bilo Leonovac (po kćerci grofa Čekonjića, na čijem je posedu selo osnovano. Kolonisti su naseljeni iz raznih krajeva ondašnje Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, posebno iz Crne Gore, Hercegovine, Like.
Naselje Vojvoda Stepa nastalo je na jednom od majura kojeg su zvali Leoni. Kolonisti su se naselili i na susedne majure. Selo, koje je dobilo ime po velikom vojskovođi, formirali su ratnici iz svih delova Like, iz Popova polja i Ljubinja u Hercegovini, iz Bosanske Krupe, Ključa i Višegrada u Bosni, iz okoline Budve i Nikšića u Crnoj Gori, iz okoline Benkovca i Knina u Dalmaciji, manji broj porodica s Banije i Korduna, ali i Srbi iz srpskih sela koja su ostala van granica novostvorene kraljevine oko Temišvara i iz varošice Batanja u Pomorišjuu Mađarskoj, pa i kolonisti bezemljaši iz Melenaca, Kumana, Dragutinova – banatskih sela između Velikog Bečkereka i Velike Kikinde.
Ukupno su se doselile 642 porodice, od kojih 397 porodica dobrovoljaca, iz 224 različita naselja. Grupisali su se u različitim delovima sela, naseljavajući se po zavičajnoj osnovi, jer su samo uz međusobnu solidarnost mogli opstati na njima nepoznatom prostoru i uz skromnu pomoć siromašne države. Istražujući prve godine naseljavanja, istoričar Micić je otkrio da je vladalo hronično siromaštvo kolonista, neprilagođenost prostoru, česte bolesti i umiranja (dobrovoljačke kolonije su nazivane „kolonijama udovaca"). Spor kolonista iz Vojvode Stepe i srpskih starosedelaca iz Srpske Crnje oko deobe zemlje doveo je 5. oktobra 1928. godine do demonstracija 200 dobrovoljaca iz Vojvoda Stepe u Beogradu i blokade Ministarstva za agrarnu reformu, kao i razgovora delegacije dobrovoljaca sa tadašnjim predsednikom vlade.
Najvažnije pitanje za koloniste bila je gradnja kuća,ali je ona potrajala dugo, zbog nedostatka finansijskih sredstava. Tako je jedan od kolonista 1934. godine imao kuću bez vrata i prozora, drugi „kuću sklonu padu",trećem su se „zidovi kuće zbog vlage i podvodnosti srušili".
Uprkos zavičajnoj atomizaciji kolonisti su se okupljali u novu zajednicu na temelju istovetnih interesa da izgrade svoja domaćinstva na tlu koji im je bilo nepoznato. U staroj veleposedničkoj zgradi počela je 18. novembra 1927. godine da radi škola, a prvi učitelj bio je Dušan Todorović iz Čačka.Godine 1934. izgrađena je, uz finansijsku pomoć Vlade i Dunavske banovine, najmodernija školska zgrada sa četiri učiteljska stana koja je koštala više od 500.000 dinara.Vojvoda Stepa postaje opština 1935. godine, a 1936. je izgrađena opštinska zgrada. Godine 1939. u novom naselju izgrađeni su, pored hrama, i sokolski i parohijski dom.
Vojvoda Stepa se nalazi 20,5 kilometara istočno-jugoistočno od Kikinde (vazdušnom linijom), 45 kilometara severno od Zrenjanina i 12 kilometara od rumunske granice.
Autor:Đuro Đukić
