Povoljni geografsko klimatski uslovi duž toka Dunava kroz severoistočnu Srbiju u velikoj meri uticali su na raznovrsnu sliku tradicionalnog života njenog stanovništva. Ovčarstvo, zemljoradnja, ribolov, ispiranje zlata bile su osnovne i dopunske privredne aktivnosti specifične za stanovništvo manjih oblasti: Požarevačke Morave, Stiga, Braničeva, Đerdapa, Ključa i Negotinske krajine.

Pored starinaca, stanovništvo čine Srbi doseljenici iz drugih krajeva Srbije i pripadnici drugih naroda, Vlaha iz susednih zemalja. Raznovrsno poreklo, društveno ekonomske prilike, utjecaji i kulturna slojevitost najviše su vidljivi u jeziku i u odevanju. U 19. veku na ovom području zastupljeno je više tipova narodne nošnje, veznih uz nošnju neposrednog zaleđa i širih krajeva južne, centralne i zapadne Srbije, zatim međusobna mešanja, prelazni oblici i utjecaji građanskog odevanja iz ojačanih gradova i varošica.

Raznovrsne odevne celine ogledaju se naročito u ženskoj nošnji; načinu češljanja i pokrivanja glave. Među najstarijim oglavljima su trvelji — par posebno upletenih, oblikovanih i ukrašenih pletenica od prirodne kose, vune i kučine. Trvelji su, kao i niz drugih arhaičnih oblika pod pritiskom vlasti zakonom zabranjeni i time izobičajeni. U Požarevačkoj Moravi, specifičnom tipu narodne nošnje uobičajeno je oglavlje konđa s ubradačem — drveni podložak pokriven peškirom ili maramom. Pored toga, osnovni deo celine nošnje bila je dugačka košulja bogato nabrana u predelu vrata i rukava, krojna osobina slovenskog porekla i izraženi element narodnih nošnji panonskog tipa nošnje. Preko košulje oblačio se zubun bez rukava, dugačak otvoreni haljetak od belog sukna, karakterističan za nošnje centralnobalkanskog i dinarskog tipa. Zubun iz Požarevačke Morave ukrašen je jedinstvenim načinom aplikacijom sitnih komadića crvene čoje u obliku složene kompozicije. Tu likovnu tehniku primenjivali su i majstori zanatlije prilikom izrade kožnih delova kožuha, koji su vremenom zamenili starije haljetke. Sastavni deo ovog kompleta čini i dugačka suknja, koja se po uzoru na gradsku nošnju vizuelno prilagodila odevnoj celini svake pojedine oblasti.

Istovremeno, u celini srpske nošnje izobičajena je zadnja pregača i zadržana samo dugačka prednja. Sistem nošenja dve pregače predstavlja zajednički element nošnje svih etničkih grupa na ovom području. Takođe, upravo su različiti oblici i dimenzije pregača veoma jasno i precizno određivali razliku između nošnje Vlaha Carana i Vlaha Ungureana. Veće ili manje pregače sa utkanim geometrijskim ornamentima obrubljene dugačkim puštenim resama od raznobojne vune, karakteristične su za vlašku ungureansku nošnju. Određena oglavlja, takođe kao što su oblici jednorogih i dvorogih kapa sa konđama, kruna, traki i peškira javljaju se isključivo u nošnji ovih etničkih grupa. U muškoj nošnji međutim, ta razlika nije bila izuzetno velika. Karakterišu je odjevni elementi od belog domaćeg sukna, koji su sa neznatnim varijantama nošeni samo zimi ili tokom cele godine. Zajedničke elemente odevanja na ovom području čine i delovi izrađeni od kože i krzna domaćih žitotinja, kao što su opanci i veće ili manje muške šubare.

Odevanje u podunavskom regionu u 19. i prvoj polovini 20. veka predstavlja odraz prirodnih i društveno istorijskih okolnosti koje ovaj prostor određuju kao centralno, a u kulturno istorijskom pogledu, kao najdinamičnije područje panonskog basena. Multietničnost i multikulturalnost su njegove najznačajnije karakteristike koje se u kulturi odevanja manifestuju postojanjem različitih varijanti narodne nošnje panonskog tipa, brojnim nacionalnim kostimima i evropskim građanskim kostimom sa stilskim odlikama epoha baroka i romantizma.

Tradicionalno odevanje Srba kao najbrojnijeg, ali i Mađara, Bunjevaca, Šokaca, Slovaka (kao i preko četrdesetak drugih naroda i etničkih zajednica sa tertorije Vojvodine, Baranje i istočne Slavonije koji vekovima dele istorijsku sudbinu ovog prostora), na levoj i desnoj obali Dunava, od Bezdana do Zemuna, ima odlike kulture odevanja panonskog tipa.

Prema svojimosnovnim odlikama odeća panonskog tipa je nekrojena platnena odeća ručno sašivena od domaćeg lanenog, kudeljnog ili pamučnog platna. U okviru svojih domaćinstava žene (devojčice, devojke i udate žene) su proizvodile sirovine (uzgajale i prerađivale biljna i vunena vlakna od kojih su tkale platnoi vunene tkanine) i same izrađivale (šile i vezle) odeću za celu porodicu. Osnovni delovi muške i ženske nošnje/nacionalnog kostima su košulja i gaće za muškarce i košulja/suknje i kecelja za žene. Odeća je prema telu oblikovana sastavljanjem i nabiranjem ravnih pola platna, formiranjem bogatih nabora, falti i poruba. Ivice i istaknuta mesta na odeći ukrašena su različitim tehnikama belog, iveza u boji, a ona namenjena svečanim prilikama zlatovezom. U zimskom periodu godine platnena odeća je dopunjena vunenim predmetima domaće i zanatske izrade i krznenim i kožnim odevnim predmetima zanatske izrade. Neki delovi krznene odeće (kabanica, kožuh, prsluk) kao privilegija imućnih i njihovo statusno obeležje, nošeni su u svečanim prilikama tokom cele godine.

Budući da je način odevanja seoske populacije uslovljen prirodnim, prvenstveno zaemljoradnjičkim odnosno panonskim načinom privređivanja, socijalno ekonomskim položajem, nacionalnom, regionalnom i konfesionalnom pripadnošću, značajne funkcije tradicionalnog odevanje, osim zaštitne koja je primarna i funkcije obeležavanja ekonomskog, nacionalnog i regionalnog identiteta, bile su i funkcija obeležavanja porodičnog i ličnog identiteta. Pojedini odevni predmeti (kao što su ženska oglavlja, gornji odevni predmeti, kabanice ili kožusi) i upotreba pojedinih boja (naročito crvene, plave i zelene) služili su za obeležavanje i isticanje nacionalne pripadnosti. Ukrašavanje kožnih prsluka ogledalcima i upotreba pojedinih motiva veza bili su elementi koji su ovoj odeći davali magijsku funkciju. Primarna funkcija nacionalnog kostima, kao odeće namenjene isključivo svečanim prilikama jeisticanje etničke pripadnosti i estetska.

U panonskom tipu nošnje prisutni su arhaični elementi (obojci, opanci, vunena suknja ovojnog tipa, konđa, ukrašavanje mladih cvećem) poreklom iz stepskonomadske, staroslovenske i slovenske kulturne baštine, kao i elementi mađarske, slovačke, nemačke ili evropske građanske kulture, kao noviji sloj. Vladajući kulturno istorijski, odnosno modni stilovi koji su imali značajnog odraza unačinu odevanja širih društvenih slojeva, u narodnom odevanju rezultirali su postojanjem evropskih kulturnih elemenata (nastalih direktnim preuzimanjem ili kopiranjem). Preovladavajući su elementi preuzeti iz epohe baroka (oblikovanje i kroj pojedinih haljetaka, upotreba luksuznih materijala, način ukrašavanja, motivi veza) i romantizma (matrijali, kroj, crna boja, frizure, kape).

Za razliku od šarolikosti odevanja seoske populacije u kojoj multietničnost i multikulturalnost podunavskog regiona dolazi u potpunosti do izražaja, u odevanju građanskog sloja uočava se ujednačenost (razlike postoje s obzirom na stalešku pripadnost i imovinsko stanje). Odevanje građanskog sloja stanovnika u značajnim gradskim centrima, kao što su Petrovaradin, Novi Sad i Zemun i manjim urbanim sredinama kao što su Apatin, Bačka Palanka, Vukovar, Ilok, Sremska Kamenica i Sremski Karlovci (podjednako kao i odevanje bogatog sloja seoskog stanovništva), odgovaralo je modnim zahtevima ondašnjeg vremena. Odeća, obuća i modni detalji prema poslednjoj pariskoj i bečkoj modi (ili njenoj peštanskoj varijanti), kupovani su u većim gradskim centrima ili su naručivani putem modnih kataloga (stizali su i u veća sela). Veoma često su je izrađivale i domaće šnajderke i modiskinje, veoma brojne i popularne krajem 19. veka. Etnografski muzej