Početkom prošlog veka, propast ruske carevine je prinudila mnoge gubitnike građanskog rata da u pravoslavnom Beogradu potraže spas. Srbi su ih srdačno dočekali i primili u svoje redove. Odužili su se na najbolji mogući način - izuzetnim doprinosom razvoju grada i države.
Na primer, Jakov Hličtijev (1886-1963), profesor beogradskog Građevinskog fakulteta, prvi predsednik Jugoslovenskog društva za mehaniku, član SANU. Ispisao je niz naučnih radova iz teorije elastičnosti i teorije brodske konstrukcije. NJegov zemljak Nikolaj Saltikov (1872-1961), matematičar, profesor Univerziteta u Kijevu i Harkovu, a od 1919. godine, u Beogradu, napisao je oko 200 naučnih radova iz oblasti matematike, posebno parcijalnih diferencijalnih jednačina. Arhitekta Viktor Lukomski ostavio je mnoga zdanja kojima se Beograd i danas ponosi. Utočište u našoj prestonici našao je i belogardejski general P. NB. Vrangel (1878-1928), koji je prebegao sa Krima 1920. godine.
Projektant Roman Verhovojskoj je izgradio Ivarsku kapelu na Novom groblju. Godine 1929. osveštali su je patrijarh Varnava i ruski mitropolit Antonije Hrapovicki. Kapela u ruskom ampir stilu, je kopija istoimene koja se nalazila na Crvenom trgu u Moskvi.
Ruska crkva Svete Trojice, podignuta je 1925. godine, po nacrtu arhitekte Valerija Staševskog. Nalazi se iza crkve Svetog Marka, kao skromna kapela sa dekorativnim elementima ruske crkvene arhitekture. U temelje crkve je položen grumen ruske zemlje.
Zbog brojnosti Rusa u Beogradu, u sklopu Novog groblja 1926. godine, sagrađeno je Rusko groblje, na kojem se do danas sahranjuju emigranti i njihovi potomci. Tu počivaju mnogi "ruski Beograđani", koji su mesto našli i u istoriji prestonice: profesor Georgije Taranovski, hirurg Aleksandar Ignjatovski, pevačica Olga Jančevecka, "naši" akademici Vladimir Farmakovski, Fedor Tarovski i mnogi drugi. Spomen-kosturnica ruskim vojnicima poginulim u Prvom svetskom ratu podignuta je 1935. godine.
Neizmeran je doprinos ruske emigracije srpskoj kulturi i umetnosti, posebno muzičkoj. Istorija Beogradskog baleta počela je da se ispisuje 1923. godine. Na sceni Narodnog pozorišta izvedeni su fragmenti baleta "Ščelkunčik", Petra Iljiča Čajkovskog i "Šeherezada", Nikolaja Rimskog Korsakova (1923). Temelj beogradskog baleta postavili su ruski emigranti: Klaudija Isačenko, nastavnik baleta u Glumačko-baletskoj školi (osnovana 1921) i Jelena Poljakova, prvi šef Baleta i nastavnik. Solista proslavljenog Boljšoj teatra, Margarita Froman, doprinela je ulogom koreografa i pedagoga.
Čak su i najmlađi ruski emigranti doneli nešto novo vršnjacima u Srbiji. Naime, u svojoj osnovnoj školi i gimnaziji "Car Nikolaj" (osn. 1920), smeštenoj u zgradi Treće muške gimnazije, smislili su "stoni fudbal" u kojem su igrači bili metalni novčići oblepljeni kartonom, a lopta malo sedefasto dugme. Ruski gimnazjalac Grigorij Gagarin, inače mladi knez, osnovao je prvu srpsku ligu. Zabava se brzo proširila Beogradom, organizovani su turniri, dok danas, u 21. veku, jedan veb-sajt prati domaće i međunarodne utakmice beogradskih ljubitelja stonog fudbala.
U grupi ruskih emigranata se obreo i Mihailo Maksimović, rođen 4. juna 1896. godine u Adamovsku u Harkovskoj guberniji. Bio je iz srpske porodice koja je vek i po ranije pred Turcima izbegla iz Srbije u Rusiju. Maksimović je u Beogradu diplomirao teologiju i zamonašio se u Miljkovom manastiru kod Svilajnca kao Jovan. Sveštenički poziv i životni vek, okončao je 1966. godine, kao vladika u dalekim prekookeanskim gradovima. Pre 13 godina, nekadašnjeg beogradskog studenta ruska crkva je upisala u red svetaca, kao Svetog Jovana šangajskog.
