U Smederevu je u toku pozorišni festival "Nušićevi dani''. Posle zvaničnog otvaranja, kabaretsko veče imala je glumica Ljiljana Stjepanović, dobitnica Nušićeve nagrade za životno delo za 2009. godinu. Zvanični program počinje 19.aprila, a otvoriće ga dramski pisac Dušan Kovačević. U konkurenciji su JDP sa "Sumnjivim licem", Scena "Bojan Stupica" i FDU sa "Pokojnikom", predstava "Svet" Narodnog pozorišta iz Niša. Narodno pozorište Užice izvešće "Narodnog poslanika", dok će Zvezdara teatar i Agencija "Ave Serbija" predstaviti komad "Sokin i Bosina" Milice Konstantinović u režiji Juga Radivojevića, ovogodišnjeg dobitnik nagrade Nušićeva statueta. Nagrada za životno delo biće uručena Gorici Popović na zatvaranju jubilarnog 30. festivala.
Festival „Nušićevi dani" pokrenut je 1984. godine u Smederevu, s ciljem popularizacije velikog komediografskog dela Branislava Nušića, koji je važan deo života (detinjstvo i mladost) proveo u Smederevu.
Aktuelizovanje Nušića u našem vremenu ostvareno je, pre svega, pozorišnim predstavama, naučnim skupovima, tribinama, izložbama, izdavačkom delatnošću, specijalizovanim dečijim programima i uvođenjem nagrade za životno delo glumcu – komičaru.
Od 1990. godine dodeljuje se Nušićeva nagrade za životno delo glumcu komičaru.
Godine 1991. u Smederevu je otkriven spomenik Branislavu Nušiću, rad mr Vlaste Filipovića, akademskog vajara. Od 1995. godine ustaljuje se Nagrada publike za glumačko ostvarenje. Iste godine započinju susreti škola koje nose ime Branislav Nušić.
Godine 2000. festival je prvi put imao takmičarski karakter, a od 2004. festival kontinuirano ima takmičarski karakter. Dodeljuje se Nušićeva nagrada za najbolju predstavu u celini po oceni stručnog žirija.
Od 2007. godine ustaljuje se Nušićeva nagrada za najbolju predstavu na osnovu glasova publike. Godine 2011. ustanovljena je Nušićeve nagrade pozorišnom reditelju za revitalizaciju dramske klasike na teatarskim scenama u zemlji i inostranstvu koja će se dodeljivati bijenalno.
Branislav Nušić je srpski pisac romana, drama, priča i eseja i začetnik retorike u Srbiji. Nušić je rođen 8. oktobra 1864, o umro je 19. januara 1938. Takođe je radio kao novinar i diplomata.
Nušić je rođen u Beogrodu kao Alkibijad Nuša u cincarinskoj porodici Đorđa i Ljubice Nuše. Njegov otac je bio ugledni trgovoc žitom, ali je ubrzo posle Nušićevog rođenja izgubio bogatstvo. Porodica se preselila u Smederevo, gde je Nušić proveo svoje detinjstvo i pohođao osnovnu školu i prve dve godine gimnazije. Preselio se u Beograd, gde je maturirao. Kad je napunio 18 godina, zakonski je promenio svoje ime u Branislav Nušić. Diplomirao je na Pravnom fakultetu u Beogradu 1884. godine. Tokom studija je proveo godinu dona u Gracu. Nušić se borio u Srpsko-bugarskom ratu 1885. godine, koji ga je zatekao na služenju redovnog vojnog roka. Nakon rato je objavio kontroverznu pesmu „Dva raba" u Dnevnom listu, zbog koje je osuđen na dve godine robije. Pesma je ismevala srpsku monarhiju, a posebno kralja Milana.
Državnu službu Nušić je dobio 1889. godine. Kao zvaničnik Ministarstva spoljnih poslova, postavljen je za pisara konzulata u Bitolju, gde se i oženio 1893. godine. Na jugu Srbije i u Makedoniji proveo je celu deceniju. Njegova poslednja služba u tom periodu bilo je mesto vicekonzula u Prištini.
Godine 1900. Nušić je postavljen za sekretara Ministarstva prosvete, a ubrzo posle toga postao je dramaturg Narodnog pozorišta u Beogradu. 1904. godine postavljen je za upravnika Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu. 1905. godine, napustio je ovu funkciju i preselio se u Beogrod, gde se bavio novinarstvom. Pisao je pod pseudonimom „Ben Akiba".
Vratio se 1912. godine u Bitolj kao državni službenik, a 1913. godine osnovao je pozori šte u Skoplju, gde je živeo do 1915. Napustio je zemlju sa vojskom tokom Prvog svetskog rata i boravio je u Italiji, Švajcarskoj i Francuskoj do kraja rata.
Posle rata, Nušić je postavljen za prvog upravnika Umetničkog odseka Ministarstva za prosvetu. Na ovoj poziciji je ostao do 1923. godine. Posle toga je postao upravnik Narodnog pozorišta u Sarajevu, da bi se 1927. godine vratio u Beograd.
Izabran je za redovnog člana Srpske kraljevske akademije 10. februara 1933.
Iza Nušića, uprkos tome što mu se činilo do je „malo dao", ostao je impozantan književni opus: komedije, celovečernje i jednočinke, drame u užem smislu, istorijske i savremene, romani, pripovetke, novinske kozerije, autobiografske knjige, putopisi, etnografski spisi, novinski članci, predavanja... njegova Sabrana dela skupljena su u dvadeset tomova, a izvan njih ostali su različiti tekstovi, koji bi, verovatno, mogli ispuniti još desetak knjiga.
Nušić je pretežno humoristički pisac, ali ima nehumorističko delo obimnije no mnogi pisci koji nikada nisu napisali ni jedan humoristički redak. Iako je, prevashodno, dramski pisac, njegovo prozno delo je obimnije od dela mnogih pisaca koji su isključivo pisali prozu. Njegovi članci, izjave, intervjui, predavanja razasuti po novinama, kada bi se skupili, ispunili bi, po svoj prilici, više knjiga nego celokupni opus mnogih pisaca. Nasuprot publici, kritika je prema Nušiću bilo stroga, često nepravedna. Kao da je bila ljubomorna na Nušićevu veliku popularnost ostvarenu mimo njenih procena, ona je, po pravilu, zagovorala viša poetička, kulturna i moralna stanovišta, bez razumevanja za Nušićevu osobenu književnu poziciju, njegovu ukorenjenost u postojeću kulturu, prilagodljivost publici. Zbog svega toga, Nušićevo delo je u najvećoj meri nastajalo u znaku kontroverze između publike i kritike. Čini nom se da je tek u našem vremenu odnos prema Nušićevom delu usaglašen, i to u slavu „pesnika smeha".
Najpoznatija književna dela Branislava Nušića
Drame: „Tako je moralo biti", „Jesenja kiša", „Iza Božjih leđa", „Pučina"
Komedije: „Protekcija", „Svet", „Put oko sveta", „Gospođa ministarka", „Narodni poslanik", „Mister Dolar", „Ožalošćena porodica", „Pokojnik", „Sumnjivo lice", „Dr" Romani: „Opštinsko dete" (u Sarajevu izdato kao „Opštinsko dijete"), „Hajduci" (Ajduci)
Pripovetke: „Politički protivnik", „Posmrtno slovo", „Klasa", „Pripovetke jednog kaplara"
Tragedije: „Knez Ivo od Semberije", „Hadži Loja", „Nahod"
Rasprave i udžbenici: „Retorika"
