U podnožju Pančićevog vrha (2.017 m) na Kopaoniku, nalaze se ostaci crkve Sv. Prokopija, koja, prema rezultatima dosadašnjih arheoloških istraživanja, potiče iz ranog hrišćanstva (4-6. vek). Ovaj prostor je – kako u prošlosti, tako i danas – potpuno nenaseljen, s obzirom na to da se nalazi u samom podnožju najvišeg vrha Kopaonika. Temelji crkve su u neposrednoj blizini dva srednjovekovna rudnika – Belog Brda i Zaplanja.

Crkvena slava obeležava se 21. jula, dana koji je u crkvenom kalendaru posvećen ovom svetitelju i koji se smatra zaštitnikom rudara. Sve do pedesetih godina prošlog veka tu su dolazili meštani potkopaoničkih sela, slaveći ovaj dan kao veliki sabor. Slava je obnovljena posle 2000. godine, sa vidno manjim brojem učesnika, ali i sa još uvek živim predanjima o crkvi. Jedno od njih kaže da je crkva davno, u toku jedne noći nestala, kao da je odletela, a na njenom mestu ostali su samo temelji. Smatra se da su uzrok tome bile dečje pelene, koje je jedna majka ostavila da se suše na ogradi porte. Po ovom predanju, kaže se dalje da su talpe od zidova leteće crkve, padale po celoj Toplici. Na tim mestima nastajali su novi hramovi, a skoro cela crkva sručila se u Prokuplje, na mesto gde je današnja crkva Sv. Prokopija.

Crkva Sv. Prokopija je, dakle, nastala još u periodu ranog hrišćanstva i posvećena je rudarskom zaštitniku, verovatno zbog bogate srpske srednjovekovne rudarske tradicije ovog dela Srbije. Sa sigurnošću se može reći da sama građevina ne postoji u poslednja dva veka. Na početku trećeg milenijuma zabeležena priča o načinu i uzrocima njenog nestajanja govori, pre svega, o kontinuitetu ovog segmenta narodne religije. Narušena ravnoteža na tabuisanom prostoru, kao i u postupcima koji je regulišu, na neki način se ponovo uspostavlja sankcionisanjem neadekvatnog ponašanja, što odslikava višeslojnu fabulu ove vrste mitskih priča i predanja.