Opština Kanjiža pripada najsevernijim delovima naše zemlje, zauzimajući deo panonskog basena, na desnoj obali reke Tise. Nalazi se u Autonomnoj Pokrajini Vojvodina i pripada Severno-banatskom okrugu. Opština se graniči na istoku sa rekom Tisom, odnosno opštinom Novi Kneževac, na jugu sa opštinom Senta, na zapadu Suboticom, a na severu srpsko-mađarskom granicom.
Kanjiža se nalazi na nadmorskoj visini od 87 m. U geomorfološkom pogledu na teritoriji opštine Kanjiže izdvajaju se sledeće celine: Aluvijalna ravan Tise, Lesna terasa, Subotička peščara, Bačka lesna zaravan. Smeštena duboko u ravnici Panonske nizije opština Kanjiža je sa svih strana pod uticajem dominantnih vazdušnih masa koje nose različite termičke i druge osobine. Klima je kontinentalna sa toplim letima i hladnim zimama.
Od hidrografskih elemenata najznačajniji su reka Tisa, Kereš i nekoliko manjih jezera koja su uglavnom u funkciji sportskog ribolova. Termomineralna voda akumulirana je u sedimentima nekadašnjeg okeana Paratetisa, preteči Panonskog mora i toplog Panonskog jezera. Mineralna voda pripada kategoriji natrijum-hidrokarbonatno-jodno-bromidno-sulfidno-alkalnoj hipertermnoj vodi. Koristi se kao pomoćno lekovito sredstvo u terapijama, kao i u rekreativne svrhe. Dubina bušotine je 1.140 m, a temperatura vode je 72ºC.
Po svedočenju najnovijih arheoloških nalaza, na priobalnom delu Kanjiže (danas: Ribarski trg), postoje tragovi ljudskih naseobina počev od bronzanog doba, dok nas najdrevniji tragovi čoveka na teritoriji opštine, u Trešnjevcu, vode do doba klesanog kamena (neolita). Formiranje ljudskih naselja u praistorijskom dobu objašnjava se površinskim karakteristikama i obiljem vode ovog kraja kao kao i činjenicom da se ispod ušća Moriša nalazio jedan od najranije poznatih plićaka, prelaza, kroz Tisu.Pored mesta prelaženja na Tisi, za obezbeđivanje prelaza, u rimskom dobu, te za vreme seobe naroda, stvoreno je stražarsko mesto na najvišoj tački prirodnog predela, a potom zemljano utvrđenje kod ušća potoka Kereš. Potok je u IX veku dobio ime od Slovena koji su tu živeli. Ovaj naziv se u prvim pisanim dokumentima po dolasku Mađara u domovinu javlja u obliku Knesa (Cnesa), odnosno Kenesna (Cenesna), i predstavlja jedan od slovenskih toponima koji su očuvani u potisju.
. Kanjiža se pominje i u opisnom izvoru, u istoriji dolaska Mađara u domovinu od Anonimusa (Anonymus: Bezimeni). U ovome se Kanjiža pominje kao mesto gde su Mađari 896. godine prešli Tisu da bi osvojili predeo između Moriša, Tise i Dunava, da ga preotmu od bugarskog kneza Glada. Ovaj izvor dokazuje da je Kanjiža na početku XIII veka, u vreme Anonimusevo, važila za poznat prelaz na Tisi.
Od tadašnjih susednih naselja koja su preživela oluje istorije sve do današnjih dana, u izvorima se javlja Adorjan y XII, te u XIII veku Martonoš, a na početku XVI veka Horgoš. Ova bogata zemljoradnička, ribarska i stočarska naselja su postala žrtve turske najezde.
U drugoj polovini XVIII veka nazaduje turska vlast i uskoro počinje njeno potiskivanje. Hrišćanski savez, pod rukovodstvom habzburške Austrije, 1686. je oslobodio veći deo Ugarske, tako i teritoriju današnje opštine Kanjiža, 20. oktobra (stoga Kanjiža slavi 20. oktobar kao Dan opštine). Godine 1700. uvrštena je u sastav Potiske vojne krajine. Ponovo naseljeno kanjiško utvrđenje koje se u tursko vreme nazivalo Feldvar (mađ. Földvár, "Zemljano utvrđenje") tada dobija naziv Stara Kanjiža (Ókanizsa).
U prvoj polovini XIX veka Kanjiža se brže razvijala u okviru privilegovanog Krunskog distrikta od susednog Martonoša, ali je zaostajala u odnosu na susednu Sentu. Najbrže se razvijao Horgoš, zahvaljujući geografskom položaju, činjenici što je ležao na putu Segedin-Subotica, na raskršću sa putnim pravcem prema Senti. Istovremeno, promet Kanjiže je bio povećan zahvaljujući prelazu na Tisi i činjenici da je naselje ležalo na poštanskom putu Subotica-Temišvar.
Borba za slobodu je stvorila osnove za građansku ravnopravnost i epohalnu promenu u privredi: ukinut je Krunski distrikt, kmetovi su postali gazde-zemljoradnici a i Kanjiži je postepeno vraćen izgled gradića. U drugoj polovini HIX veka ubrzao se razvoj: u okolini niču nova naselja i prostor se prugom povezuje preko susedne Sente, odnosno Segedina sa udaljenijim krajevima zemlje i sveta.
Na kraju XIX veka, na prostoru između Segedina i Sente, Kanjiža stupa na čelo razvoja: broj njenih stanovnika se sporo ali bez kolebanja povećava, njena privreda zasnovana na lokalnim prirodnim resursima, razvija se.
