Žagubica je od Beograda udaljena 120 kilometara. Teritorija ove opštine zahvata gornji deo doline Mlave i njenih pritoka, pa je i prirodno podeljena na dva dela – podbrđe i planinski obod. Središnji deo čini Žagubička kotlina čiji je niži deo prosečne visine oko 300 metara. Najveći deo kotlinskog oboda sa zapadne, severne i severoistočne strane lučno zatvaraju niže Gornjačke (do 825 m) i Homoljske planine (do 940 m). Žagubica je opština koja je slabo naseljena. Stanovništvo je uglavnom ravnomerno razmešteno na dvadesetak naselja, od kojih je najveće mesto Žagubica.

Priroda je Žagubičku opštinu nesebično darivala. Mnogobrojni izvori bistre i čiste planinske vode, vrelo Mlave prirodno stanište pastrmke potočarke, fenomen Potajnica za koju je vezana i legenda o Moćnom Stojanu gospodaru vode.

vrelo Mlave zimi,Žagubica

Prerast samar ili kameni most od kojeg se gubi dah i zlatom posuta reka Osanica.
Nadaleko čuven Homoljski med koji je najzad zaštićen kao brend Homolja, ovčji sir sa bačija Beljanice i kačamak na loparu, dela su jednostavnih ljudi, pastira i umetnika.

Istorija Žagubičkog kraja nas vraća u Antičko doba, a tok reke Mlave bio je i trasa Rimskog puta Via Militaris. Brojne tvrđave motrilje nadvijale su se nad Mlavom vekovima kako bi osigurale siguran put vojskama osvajača i branioca.
Po zapisu Diadora iz Sicilije, Jason i drevni Argonauti su u potrazi za zlatnim runom zabasali baš u ove krajeve i ukrali ga zmaju. Zmaj i dalje tu negde spava, kažu legende. Susret sa njim smo nekako izbegli.

Ali je susret sa ostalim čudesima Žagubičke opštine, kao i njenim ljubaznim žiteljima, bio neizbežan.
Za čitav ovaj kraj, inače, karakteristični su oblici zemljanog posuđa, koji su ukrašavani bojenjem, različitim ornamentnim figurama ili cvetnim motivima. Likovno izražavanje se u Homolju sreće na predmetima od drveta – preslive, kudelje i slično.