Dragačevo se nalazi u slivovima reka Bjelice, Moravice, Zapadne Morave i Tolišnice i na obroncima planina Ovčara, Jelice, Troglava, Čemerna, Golupca i Krstaca. Čini ga brdski, blago zatalasani prostor obrastao šumama i zasađen voćnjacima.

Po pobrđima i u dolinama reka, zemljište je pogodno za uzgoj ratarskih i povrtarskih kultura, a šumovite planine bogate su florom i faunom.
Smrdljuč, na planini Čemerno, sa 1.581 metar, najviši je vrh Dragačeva, a najduža reka je Bjelica, koja sa svojih 41 kilometrom svoj sliv započinje i završava u Dragačevu. Izvor joj je u podnožju planine Borova Strana, visoke 1.246 metara, da bi se nakon toka kroz celo Dragačevo ulila u Zapadnu Moravu baš na ulazu u živopisnu Ovčarsko – Kablarsku klisuru. Na tom toku Bjelice, nalazi se i Guča.

U ovom delu Srbije klima je umereno kontinentalna, sa blagim prelazima iz jednog u drugo godišnje doba. Maksimalne temperature leti prelaze i 35 stepeni, a zimi se spuštaju i do minus 20 stepeni celzijusovih.

Značaj stabla (zapisa) za duhovnu tradiciju Srpskog naroda seže još u duhovnu tradiciju Starih Slovena. Zapis je sveto drvo, po svom karakteru svetilište sa najstarijim obredno običajnim poreklom u duhovnoj istoriji čovečanstva pored kamenog belega. Kao i druga svetilišta ono je osveštano za sva vremena. Kao narodna svetinja zapis je čuvar sela, a u nedostatku crkve i zamena seoskom hramu. S obzirom da je zapis znatno starije obredno mesto od hrama, to se hram najčešće podiže pored ili na mestu zapisa (Guča, stablo lipe u porti crkve Sv.Arhanđela i Gavrila).

Na teritoriji Dragačeva je nekoliko ovakvih spomenika:

• stablo breze u Donjoj Kravarici,
• stabla dva hrasta lužnjaka u Donjoj Kravarici,
• stablo lipe u Guči,
• stablo bele vrbe u Guberevcima,
• stablo drena u Guberevcima,
• stablo hrasta sladuna u Vlasteljicama,
• stablo lipe u Kaon,
• stablo drena u Viči,
• stablo klena u Viči,
• stablo lipe u Pšaniku.