Postoji legenda koja kaže da je sveti Arhangel Mihailo otkrio lekovitost andjelike kao biljku koja može izlečiti kugu, bolest koja je u to doba harala planetom. Tada je dobila naziv archangelica. Nakon toga, andjeoski koren, pa anđelika.

To je višegodišnja biljka koja raste u visinu od 0,5 do 2 metra. Ima sitne bele cvetove sa roze prelivima i mogu se videti od jula do oktobra meseca.

U herbalnoj medicini upotrebljava se cela biljka, sto znači da su svi delovi (koren, stabljika, listovi, cvetovi, seme) lekoviti. Koren se prikuplja u proleće i jesen a ostali delovi biljke u vreme cvetanja. Izuzetak je seme koje se naravno preuzima tek nakon cvetanja.

Jedan od sastojaka biljke je eterično ulje, kojeg ima do 1,3 posto. Za anđeosku biljku vezuju se i tipični sastojci poput b-felandrena, d-3-karena, ali i celi niz laktona i visok sadržaj kumarina, relativno retkih spojeva u eteričnim uljima dobijenih destilacijom vodenom parom. Sastav ulja može varirati zavisno o organu iz kojeg se dobija, a najčešće se destiliraju koren i semenke.

U drugim lekovitim ekstraktima, poput tinkture i dekokta, sadržaj tih kumarina, kao što su ostenol, ostol, umbeliferon, još je viši nego u eteričnom ulju. Kumarini su spojevi s mnogim zanimljivim biološkim svojstvima. ova klasa kumarina koja se nalazi u anđelici nije otrovna, nego deluje smirujuće, spazmolitički, podstiče probavu , kumarini zajedno s drugim hemijskim spojevima deluju i blago sedativno, olakšavajući san i smanjujući osjećaj napetosti.

Drevna upotreba anđelike, toliko hvaljena kroz vekove, polako je zaboravljena. Danas se njen korijen veoma retko koristi, a zamenile su je biljke poput artičoke, gorkog pelina, kamilice. Šteta, jer kombinacija delovanja anđelike je nezamenjiva. Jedan od razloga zaborava leži možda u ukusu čaja koji malo podseća na supu od celera, ali to nije razlog za njeno izbegavanje.

Anđeliku su kroz vekove koristili naši preci, zato i mi treba da se vratimo prirodi i značaju i lekovitosti ove biljke.