Dragačevo, smešteno u samom srcu zapadne Srbije, po mnogima je jedan od najživopisnijih i najlepših krajeva naše zemlje.Dragačevski narod je veoma gostoljubiv. Gost se u svim porodicama prima s posebnim poštovanjem. Tako je i u svim dragačevskim seoskim domaćinstvima.

Viča je jedno od najvećih sela Gornjeg Dragačeva. Graniči se sa Milatovićima, Donjim Dubcom, krivačom, Pšanikom, Živicom i Guberevcima.

O nastanku imena ovog sela postoji legenda, a ona kaže: kako su neki ljudi krenuli da vide ko to živi u Dragačevu. Išli su tako preko brda i ravnica potoka i rečica dok ne dođoše u jednupitomu dolinu. Nikoga ne videše i ne sretoše pa počeše da dozivaju. Vikali su oni tako i vikali, pa kad im se niko ne javi nastaviše dalje.Dolinu u kojoj su ovi vikali kasnije naseliše ljudi i svoje selo nazvaše Viča.

Prvi pomen Viče pod ovim imenom je 1476. u Turskim katastarskim knjigama.

Po popisu iz 1991.god. imalo je 1389 stanovnika u 425 domaćinstava.

Stojkovića gradina, Viča: na jednom dominantnom uzvišenju (kota 533), sa desne strane Breštanske reke, sačuvani su ostaci manjeg utvrđenja. Nalazi se u zaseoku Donji Brijest. Pri proučavanju stanovništva gornjeg Dragačeva, počekom XX veka, Kosta Jovanović je zabeležio narodno predanje - da je grad na Gradini zidala Prokleta Jerina.

Ekipa Narodnog muzeja iz Čačka 1967. i 1978. godine posetila je Stojkovića gradinu i uočila delimično sačuvane bedeme na severozapadnoj i jugoistočnoj strani, uz dve kule na osi severoistok-jugozapad. U toku 1985. i 1986. godine na ovoj gradini vršena su sondažna istraživanja. Uočeno je da je podignuta na kupastom uzvišenju, čija se severozapadna strana završava liticom, dok je na severozapadu strma padina. Približne dimenzije utvrđenja su 75 h 25 metara, a njegova ukupna površina domaša 1.700 m2. Ostaci bedema nisu viši od pola, a njegova prosečna debljina iznosi 1,6 metara. Kula na jugoistoku pravilnog je oblika (3,10 h 4,90 m) dok je ona na severoistočnom delu utvrđenja samo delimično očuvana. I bedem i kule zidani su od lomljenog i pritesanog kamena, koji je vezivan malterom.

Na severoistočnoj padini bedem je podgrađa, takođe od lomljenog kamena, čije je lice od pritesanog kamena vezivanog malterom.

Pokretni pronađeni materijal je - keramički sudovi, uglavnom kuhinjski lonci. Taj materijal opredeljuje Stojkovića gradinu u nemirna vremena varvarskih prodora u Ilirik u VI i na početku VII veka.

Ona je, nema sumnje, služila za zaštitu okolnog stanovništva, kratko je trajala i stradala je u požaru.

Crkva u Viči po­svećena je Svetom pro­ro­ku Ili­ji. U Vi­ča je između Reljevca Mari­či­ća brda, zapadnoMale reke u Glavonji­ći­ma, nalaze se ostaciparohijske crkvi­ce, ko­ja je, popredawu, po­dignuta na razvali­nama nekadašweg manasti­ra Reljevca, ko­jis u Turci zapali­li. Na temelji­ma manasti­ra po­dignuta je mala crkvi­ca, u ko­joj je po­slednje pri­češći­vanje obavljeno oko1840. go­di­ne.

Za po­di­zanje no­ve crkve bi­lo je po­kušaja 1869. go­di­ne alita zami­saoni­je reali­zo­vana. Crkva je sazi­dana 1931. go­di­ne, zauzi­mawem svešteni­ka Mi­lana Nedo­vi­ća uči­telja Aleksandra Suhano­va, inače Rusa - emi­granta, predstavlja jedno­stavno gradi­teljsko delo. Po­dignuta je na ko­si brežuljka do­mi­nira oko­li­nom. Udaljena je 10 ki­lo­metara Guče, na do­brom asfaltnom putu.